iPhone to nic więcej niż magia marketingu? Sprawdzamy

Pierwszy model iPhone'a (nazywanego iPhone 2G) został zaprezentowany 9 stycznia 2007 r. na wystawie Macworld w San Francisco. Pamiętną prezentację poprowadził Steve Jobs, pokazując jeden z pierwszych telefonów pozbawionych fizycznej klawiatury. Oficjalna premiera iPhone'a miała miejsce 29 czerwca 2007 r. i telefon ten masowo był importowany przez klientów z całego świata, także z Polski. Mimo, że iPhone nie był pierwszym tego typu urządzeniem, a wielu funkcji nie miał jeszcze przez jakiś czas (warto wymienić chociażby brak radia, MMS-ów, czy możliwości pobierania czegokolwiek z internetu), to odniósł spektakularny sukces. Smartfon ten został świetnie zareklamowany, był prosty w obsłudze, ładny, a jakość obrazu robiła w tamtym czasie kolosalne wrażenie. Apple wygrało z konkurencją, która jeszcze przez lata postrzegana była jako ta, która musiała gonić amerykańskiego giganta. Zobaczmy jednak, co oferowały inne dostępne wtedy na rynku urządzenia.

Na miesiąc przed iPhone'em, w grudniu 2006 r. LG zaprezentowało pierwszy telefon komórkowy z pojemnościowym ekranem dotykowym. Sprzedaż wystartowała w maju 2007 r. LG Prada powstał jako luksusowy telefon, stworzony w kolaboracji ze światowej sławy włoskimi projektantami. Cena urządzenia, wynosząca wtedy około 600 euro, była odbierana jako niezwykle wysoka. Dla porównania, pierwszy iPhone kosztował niecałe 400 euro. Niemniej, LG KE850 sprzedało pierwszy milion sztuk w 18 miesięcy, co było przede wszystkim zasługą nowoczesnej technologii. LG Prada oferowała ekran o przekątnej 3 cali, rozdzielczości 240 × 400 pikseli i wyświetlający 256 kolorów. Pierwszy iPhone miał ekran 3,5 cala o wyższej rozdzielczości 320×480 pikseli, wyświetlający do 262 kolorów. Oba urządzenia oferowały również aparaty o rozdzielczości 2 MP, ale w przeciwieństwie do LG, mogącego - prócz robienia zdjęć - nagrywać wideo, iPhone 2G tej funkcji nie posiadał. Mimo to telefon Apple, reklamowany jako modny gadżet dla każdego, "urządzenie dla mas", a nie luksusowy dodatek od Prady, zyskał większą popularność.

W czerwcu 2007 r. na rynku pojawił się inny telefon z dotykowym ekranem. Chociaż w przypadku HTC Touch można mówić o palmtopie, bowiem to urządzenie działające na bazie systemu Windows Mobile 6, obsługiwanego z pomocą rysika. Bez użycia dodatkowych narzędzi, naciskając duże przyciski np. palcem, można było jednak uzyskać dostęp do niektórych funkcji, m.in. kontaktów lub odtwarzacza wideo. Urządzenie, mimo że nie było tak proste w obsłudze jak iPhone, cieszyło się jednak dużą popularnością. W zaledwie 11 miesięcy sprzedały się dwa miliony egzemplarzy HTC One. Z czasem jednak mobilna wersja Windowsa traciła na popularności, względem iOS i Androida. Ciekawostką jest, że powstały romy, umożliwiające instalację na HTC One systemów opartych na Linuksie, w tym także pierwszych wersji Androida. Apple pozostawało wierne własnemu systemowi, co okazało się w dłuższej perspektywie strzałem w dziesiątkę.

Nokia N95 była jednym z najbardziej zaawansowanych telefonów, jeżeli nie wręcz najbardziej zaawansowanym telefonem z 2007 r., przebijając pod względem zastosowanych technologii także iPhone'a. Nie miała jednak kilku ważnych elementów - smukłej obudowy i dotykowego ekranu. Kosztowała też niemało - 550 euro, a więc zaledwie 50 mniej od wspomnianego wyżej LG Prada. A poza tym wydaje się, że Nokia N95 miała wszystko. Obsługę aplikacji Java, do 8GB pamięci wewnętrznej, slot na karty microSD, moduł GPS z mapami Nokia Maps, komendy głosowe, odtwarzacz multimedialny, aparat 5 MP z optyką Carla Zeissa, przedni aparat selfie i do wideorozmów, a nawet... obsługę gier z Nokii N-Gage. Nie dziwi przy tym obecność MMS-ów, radia i nagrywanie filmów, czego nie oferował iPhone. Nic dziwnego, że Nokia N 95 cieszy się popularnością do dziś. Wciąż na aukcjach internetowych wiele osób decyduje się na zakup właśnie tego, mającego już 14 lat urządzenia. Czemu więc Nokia nie powtórzyła tego sukcesu i nie stała się wiodącą marką? Nie chciałbym tematu upraszczać, ale duża w tym wina odwrócenia się od Androida i usilne próby tworzenia smartfonów z własnym oprogramowaniem. W przeciwieństwie do Apple, którego iOS okazał się świetnym środowiskiem, Finowie nie mogli się pochwalić sukcesami na tym polu.

Telefony marki Sony Ericsson, jeszcze z czasów kooperacji obu tych firm, kierowane były raczej do młodszych użytkowników, którzy docenią nowoczesny design i sporo możliwości w zakresie robienia zdjęć, odtwarzania filmów i muzyki. Jednym z flagowych urządzeń marki w momencie premiery iPhone'a był Sony Ericsson K810i. Był to telefon działający w technologii 3G (iPhone tylko w 2G), z obsługą Java Platform 7, RSS i pełną przeglądarką HTML. Telefon ten posiadał raczej słabej jakości i niewielki ekran. Rozdzielczość 240 x 320 pikseli nie była zła, ale mała paleta kolorów i ogólna słaba jakość obrazu nie robiły wrażenia. K810i miał jednak dobrej jakości aparat 3,2 MP z tyłu i niewielką kamerę z przodu obudowy. Klasyczny układ typu "bar" przestawał już jednak wzbudzać zainteresowanie i w dobie dotykowych ekranów to jakość tego elementu zaczęła mieć kluczowe znaczenie.

Inną popularną serią telefonów od Sony Ericsson były urządzenia oznaczone literką W od marki Walkman, należącej do Sony. Telefony te stawiały duży nacisk na jakość odtwarzania dźwięków i prosty dostęp do samego odtwarzacza. W momencie premiery iPhone'a, na rynku dostępny był Sony Ericsson W880i. Telefon ten mocno tracił jednak słabej jakości aparatem. Mimo przyzwoitych 2 MP, brak autofocusa i lampy doświetlającej sprawiał, że dobre zdjęcia wychodziły jedynie w słoneczne dni.

2007 r. to wciąż moda na składane telefony "z klapką" i różnego rodzaju eksperymenty z formą. To też czas, kiedy Samsung nie wprowadził jeszcze na rynek swojej najpopularniejszej serii Galaxy. Miał jednak do zaoferowania taką niecodzienną konstrukcję. Samsung U740 Alias to telefon z obracaną klapką, która potrafi upodobnić urządzenie do niewielkiego laptopa. Na uwagę zasługuje tu pełna klawiatura QWERTY. Poza niecodziennym wyglądem, niewielkim ekranem na klapce, a także dobrej jakości dziękom (w tym za sprawą głośników stereo po obu stronach ekranu), nie miał do zaoferowania wiele. Po premierze iPhone'a Samsung wiele pomysłów Apple skopiowało do swoich pierwszych urządzeń z dodykowymi ekranami, dorzucając do nich jeszcze dużo rozwiązań, których brakowało iPhone'om. Dzięki temu na długie lata to Samsung stał się głównym konkurentem Apple.

Jeden z najpopularniejszych przedstawicieli "klapkofonów" - Motorola RAZR2, która w wersji ze zginanym ekranem, wróciła w 2019 r. W momencie, gdy świat zachwycał się nowym iPhone'em, część osób była zakochana w niezwykle cienkiej obudowie tego składanego telefonu. Podobnie, jak w przypadku Apple, Motorola ugrała wiele odpowiednio reklamując swój produkt. RAZR pojawiał się m.in. w towarzystwie gwiazd muzyki i sportu w spotach telewizyjnych. Niektóre wersje Motoroli RAZR2 działały na systemie operacyjnym opartym o MontaVista Linux OS. Niestety, przez kolejnych kilkanaście lat nie stworzono składanego telefonu z dotykowym ekranem, a fizyczna klawiatura po premierze iPhone'a stała się zwyczajnie niemodna i przestarzała.

Inna moda z dawnych lat to telefony rozsuwane. Klawiatura i ekran były dwoma odrębnymi elementami, połączonymi specjalnym sliderem. Telefon w kieszeni lub torebce był więc wyraźnie mniejszy, a zestaw przycisków pod ekranem umożliwiał prostą nawigację po menu. Dopiero gdy potrzebowaliśmy fizycznej klawiatury, mogliśmy ją wysunąć zza ekranu. Takiej konstrukcji był właśnie wypuszczony w 2007 r. Samsung SGH-M620, jeden z wielu podobnych telefonów w tamtym czasie. Użytkowników tego konkretnego modelu frustrował system blokady pozycji slidera - żeby go rozłożyć, każdorazowo konieczne było wciśnięcie przycisku odblokowującego mechanizm i wypuszczającego klawiaturę.